Usnuo u Gospodu protojerej-stavrofor Jovan Klajić (1943-2021)
U utorak, 23. novembra 2021. godine, na dan Svetih apostola Olimpa, Erasta i Rodiona, u 78. godini života upokojio se u Gospodu protojerej-stavrofor Jovan Klajić, sveštenik u penziji, objavili su iz Eparhije osečkopoljske i baranjske SPC.
Rođen je na salašu Čvorkovac, nedaleko od Dalja, 9. jula 1943. godine, kao treće dete roditelja oca Branka Klajića i majke Dragice rođene Varnica.
Rođen u nesrećno vreme, u toku Drugog svetskog rata, ime dobija po pradedi Jovanu. Prve godine njegovog detinjstva bile su strašne i teške. Njegovu majku Dragicu, dedu Sretu i još četiri člana uže porodice uhapsili su i streljali Nemci 9. novembra 1944. godine u Osijeku.
Ostavši s godinu dana bez majčine brige, jedno vreme boravi u Dalju sa sestrom Danicom kod tetke Bojane, a kasnije kod najstarijeg strica Matije i strine Zlatice u Bijelom Brdu, koji su brinuli o njima, zamenjujući majku, koja je prekim sudom fašista osuđena na smrt. Po završetku rata, otac Branko, udovac, ženi takođe udovicu Milicu, koja ih nije napustila već prigrlila kao svoju decu, odhranila, školovala i izvela na pravi put zajedno s ocem.
Ubrzo zatim, već 1949. godine, porodica se seli u Čepin, u kuću pomajke Milice, gde mali Jovan upisuje i završava osnovnu školu. Tu je stasavao uz oca Branka i pomajku Milicu koja je bila iz čestite i pobožne hrišćanske porodice, te je u tom duhu vaspitavala i decu.
Pored roditelja mali Jovan imao je i još od nekoga da nauči. Naime, samo nekoliko kuća dalje bio je parohijski dom sveštenika protojereja-stavrofora Lazara Miškovića, paroha čepinskog, gde je s protinim sinom, sada doktorom Miloradom Miškovićem, odrastao, stasavao i završio osnovnu školu.
Po završetku osmog razreda, 1959. godine, po preporuci novog sveštenika čepinskog protojereja Stevana Lučića, upisuje Srpsku pravoslavnu bogosloviju Svetog Save u Beogradu. Nakon završetka bogoslovije 1964. godine, po blagoslovu episkopa sremskog gospodina Makarija, 13. oktobra 1966. godine u Čepinu sklapa crkveni brak sa svojom izabranicom Ljubicom Todorov iz Tovariševa, ćerkom Ivana i Stanke Todorov.
Dana 20. oktobra 1966. godine episkop sremski gospodin Makarije rukopolaže ga u hramu Svetoga arhangela Mihaila u Čepinu u čin đakona, a 20. novembra iste godine u čin prezvitera, te biva postavljen za privremenog paroha erdevičkog, bingulskog i ljubskog sa sedištem u Erdeviku. U Erdeviku im se 11. septembra 1967. godine rodila ćerka, kojoj su dali ime, po ubijenoj majci – mučenici, Dragica.
Veoma drobro primljen kao mladi sveštenik, odmah organizuje verski život u parohiji koja tada, u “komunističko vreme”, nije bio baš na zavidnom nivou. Već 1971. godine, generalno je spolja uređena crkva Prenosa moštiju svetoga oca Nikolaja u Erdeviku i kapela Svetoga velikomučenika Georgija u Binguli. Iste godine, 18. septembra, u Erdeviku im se rađa i drugo dete, sin Branko. Nekoliko godina kasnije, tačnije 1974. godine, trudom i zalaganjem oca Jovana, generalno je obnovljena, gotovo porušena u toku Drugog svetskog rata, crkva Svetog velikomučenika Dimitrija u malom selu Ljuba na Fruškoj gori. Tronosanje i osvećenje hrama izvršio je episkop sremski gospodin Makarije, koji je tom prilikom odlikovao oca Jovana pravom nošenja crvenog pojasa, pohvalivši ga za njegov neumorni trud i rad na njivi Gospodnjoj, gde je svega 18 domova uspelo generalno obnoviti hram.
Za posebne zasluge, a po potrebi službe, 1. novembra 1974. godine postavljen je od gore pomenutog Episkopa za paroha prve parohije daljske.
Njegovo Preosveštenstvo episkop bački i administrator sremski gospodin Nikanor, na drugi dan Vaskrsa 1980. odlikuje ga činom protonamesnika.
Dolaskom na daljsku parohiju, nastavlja se uspešan rad oca Jovana na podizanju nivoa verskog života, ali uporedo s tim, vrše se i pripreme za generalnu obnovu hrama Svetog velikomučenika Dimitrija u Dalju. U sklopu toga 1984. godine postavljen je novi toranj s bakrom.
Na Svetoj Liturgiji 14. maja 1989. godine, prilikom osvećenja i tronosanja hrama Svetog velikomučenika Dimitrija u Dalju, odlikovan je činom protojereja. Osvećenje hrama izvršeno je u prisustvu Njegove Svetosti Patrijarha srpskog gospodina Germana, episkopa žičkog gospodina Stefana, episkopa timočkog gospodina Save i episkopa sremskog gospodina Vasilija.
Posle 18 godina, po potrebi službe, a po odluci episkopa osečkopoljskog i baranjskog gospodina Lukijana 1992. godine, premešten je na parohiju Erdut, u kojoj je takođe služio napaćenom i mnogostradalnom srpskom narodu.
Na predlog episkopa Lukijana, 1996. godine, Sveti arhijerejski sinod Srpske pravoslavne crkve odlikovao ga je najvišim činom za mirskog sveštenika, činom protojereja-stavrofora, s pravom nošenja krsta.
Ubrzo posle toga, 1998. godine, poverena mu je dušnost da uspostavi crkveni život u napuštenim i u ratu uništenim parohijama Čepin, Dopsin, Majar, Slobodna Vlast, Budimci, Bela Loza i Belišće.
Vreme i mesto sahrane biće naknadno objavljeni, navode iz Eparhije osečkopoljske i baranjske SPC.
